ستاره پرسپولیس؛ از پیشنهاد اندونزی تا بازیگری - وبلاگ فناوری های نو

به گزارش وبلاگ فناوری های نو، پژمان جمشیدی یکی از چهره های مورد توجه در بین اهالی فوتبال و سینماست. ستاره سابق تیم های پرسپولیس، پاس و سایپا که سال ها در اردوهای تیم ملی نیز حضور داشت اما در دهه 1390 پس از دو دهه حضور در مستطیل سبز، برای همیشه از آن خارج شد و به سراغ پرده سینما و جعبه جادویی رفت تا در یک فضای جدید، ستاره شود.

اما جدایی جمشیدی از فوتبال و ورود به ورطه سینما - تلویزیون به این سادگی ها هم نبود. او دوره نهم لیگ برتر به تیم ابومسلم پیوست چرا که پیشنهاد مالی بهتری نداشت و ترجیح داد به مشهد برود اما آنطور که خودش می گوید در نیم فصل با مدیران این باشگاه به مشکل خورد و پس از بخشش 40 درصد قراردادش به تهران برگشت و یک نیم فصل بیرون نشست اما بعد از آن ماجرای جالب دیگری برایش پیش آمد که در شماره 68 مجله داستان همشهری آن را شرح داده است.

پژمان جمشیدی حال و هوای بازی در پرسپولیس و استقلال را به این شکل شرح می دهد: دوره ما حتی قهرمان های المپیک هم به اندازه بازیکن های پرسپولیس و استقلال شهرت نداشتند. حالا این شهرت کمرنگ شده اما آن زمان، به خصوص در نسل قبل از ما که برای جام جهانی به فرانسه رفتند، حتی بازیکن های ذخیره شان از خیلی ورزشکارهای دیگرمعروف تر بودند. یادم است زمانی که در پرسپولیس بودم، سپاهان برای بازی بهم پیشنهاد داد، کلی ناراحت شدم که اصلا این ها چطور به خودشان اجازه چنین جسارتی داده اند! چند سالی گذشت تا می فهمیدم چقدر همه چیز زود عوض می شود و روزی می رسد که حضور در سپاهان برایت می شود آرزو.

پیشنهاد از لیگ حرفه ای اندونزی!

ستاره سابق سرخپوشان در ادامه به ماجرای پیشنهاد از یک لیگ خارجی پرداخته است: [در ابومسلم] همه چیز بد بود. چهل درصد قراردادم را بخشیدم و در نیم فصل برگشتم تهران. چند تا پیشنهاد از لیگ یک داشتم، طمع کردم و گفتم می ایستم سال بعد برای لیگ برتر که نشد. وقتی هم یک سال پشتتباد بخورد و بازی نکنی دیگر محال است سراغت بیایند. فکر می کردم که دیگر بازی نکنم که یکی از دوستانم گفت لیگ اندونز حالا حرفه ای شده و بازیکن های خارجی می گیرند و بازیکن های ملی ایران و ژاپن و کره و عربستان را روی هوا می زنند. در نهایت دیدم هم فال است و هم تماشا، مقدمات کار آماده شد و بلیت گرفتم و تنهایی رفتم آنجا.

معرفی با فیلم های 10 سال پیش

بقیه داستان مربوط به زمانی است که پژمان در اندونزی حضور دارد: با ایجنت کامرونی ام به هتلی در نزدیک جاکارتا رفتیم. او یک آدم سیاهپوست بسیار گنده با فیزیک عجیب و غریب بود که اسمش را یادم رفته اما یک اسم غربی راحت داشت مثل جان. یکی دو تا ایرانی دیگر هم آمده بودند در لیگ شان بازی کنند و در یک هتلی آن طرف تر بودند. بعد از ظهرها با آن ها می رفتیم فضای سبز اطراف باشگاه هتل تمرین می کردیم که آماده باشیم. به من گفته بودند چند تا تیم هست که می خواهیم شهرهایشان را ببینی و خودت انتخاب کنی و اگر بتوانی یکی دو جلسه هم باهاشان بازی کنی. چون فیلم هایی که از من داشتند مال ده سال پیش بود.

رقابت با یک ژاپنی

جمشیدی همچنین نوشته: رفتیم به یک شهری که با جاکارتا یک ساعت فاصله داشت. شهر دور افتاده ای بود مثل شهرهای شمالی ما ولی با تابلوهای خوشگل تر. در اندونزی همه شهرها بارانی است و سقف های شیروانی دارد اما این یکی به طور اغراق شده ای این شکلی بود. روزنامه محلی شان عکس من را زده بود که آمده ام. تیمشان قهرمان جام حذفی اندونزی شدهبود و در لیگ زیر گروه لیگ قهرمانان آسیا حضور داشت که اگر از آن بالا می آمد وارد مرحله اصلی می شد. برای من هم خوب بود که در جام باشگاه ها باشم و بیشتر دیده شوم. فردایش رفتیم سر تمرین و شانس من آن روز تمرین طناب زدن داشتند.

من در عمرم طناب نزده بودم. وقتی شروع کردم طناب هی گی کرد زیر پایم. بقیه بازیکن ها از سیاه و سفید عین بنز طناب می زدند و با تعجب نگاه می کردند که مگر می شود بازیکن تیم ملی نتواند طناب بزند. یک مسابقه محبت آمیز داشتیم و فقط دو سه هزار تماشاگر آمده بود. من 45 دقیقه بازی کردم و چندان ضعیف نبودم و چندان هم خوب نبودم. آن ها هم چندان راغب نبودند که من را بگیرند. هافبک می خواستند و من فوروارد بودم. یک ژاپنی آورده بودند که پستش هافبک وسط بود اما اضافه وزن داشت. البته نمی دانم با او قرارداد بستند یا نه، ما خودم جاکارتا را ترجیح دادم.

حضور در پرسپولیسِ اندونزی

پژمان حضور در تیم جدید را شرح می دهد: وقتی برگشتم جان به من گفت که تیمی هست به اسم پرسی جا که قهرمان لیگشان است. آنجا اسم خیلی از تیم هایشان با همین پرس شروع می شود. این تیم هم مثل پرسپولیس بسیار پرطرفدار بود. قرار بود یک بازی محبت آمیز برگزار شود و ما هم سوار اتوبوس شدیم که برویم. عجیب جمعیتی دور استادیوم ایستاده بود و آن هم وسط شهر! طوری که من شک کردم نکند این بازی رسمی باشد و این ها می خواهند من را گول بزنند و در عمل انجام شده قرار بگیرم. به جان التماس می کردم که جان مادرت این بازی رسمی نیست؟ می گفت به خدا محبت آمیز است و فقط چون این تیم پرطرفدار است، تماشاگر زیاد آمده. وقتی دیدم ساعت شروع بازی دست خودشان است، مطمئن شدم که رسمی نیست. نیمه دوم رفتم داخل زمین و یک پنالتی گرفتم و یک پاس گل دادم. جان گفت خیلی ازت خوششان آمده.

در آستانه قرارداد 180 میلیون تومانی

او ادامه داده: در آن مدت استراحت پنج شنبه روزی به یکی از دوستانم در ایران زنگ زدم و گفتم که سه چهار روزی بیکارم و بیا باهم برویم بالی. خودم برایش از تهران بلیت رزرو کردم و رفتیم گشتیم. آنجا که بودیم جان به من پیام داد که تعطیلاتشان بیشتر طول می کشد و ما هم رفتیم مالزی. بعد خبر داد باید برگردی. آن زمان تقریبا سه هفته ای از حضور در تهران گذشته بود. جان آمد دنبالم و رفتیم همان جایی که قبلا بودم. گفت منتظر باش تا عصر برویم سر تمرین و فردا هم برای قرارداد. قراردادم به دلار یعنی آن زمان سال 1390 صد و هشتاد میلیون تومان می شد که 80-90 تومانش به خودم می رسید. خانه و ماشین هم کنارش می دادند.

غم انگیز بود؛ بوی خرچنگ می آمد و میگو!

جمشیدی از تماسی پرده برداری کرده که باعث شد تا حضورش در اندونزی منتفی شود: جان که رفت زنگ زدم به پدرم و گفتم که اوضاع اینطوری است و انقدر می دهند. پدرم گفت: انقدر چی میشه آخه، همشو خرج می کنی. بعدهم این همه فوتبال بازی کردی برگرد تهران پیش خودمون باش. رقم قراردادم دو به شکم کرده بود، پولی که در آخر بهم می رسید خیلی کمتر از پیشنهادات ایرانم بود. تازه عید دوستانم می آمدند بالی و باید کلی خرج می کردم و همه پولم می رفت. اندونزی را هم دیده و فهمیده بودم که زندگی کردن سخت است. چند باری که بیرون گشتم وقتی می فهمیدند برای پرسی جا آمده ام، کلی حال می کردند.

ولی فقط همین بود و مردمش بسیار فقیر بودند و خسته می شدی از بس در کوچه و خیابان فقیر می دیدی. راه که می رفتیم همه دستشان دراز بود و پول می خواستند؛ غم انگیز بود. بوی ماهی و میگو و خرچنگ هم می آمد، برای من که غذای دریای نمی خوردم خیلی سخت بود. پدرم راست می گفت من 20 سال رسمی فوتبال بازی کردم، می خواستم تعداد سال ها را بالا ببرم؟ به چه قیمتی؟ بالاخره که روزی باید از فوتبال دست می کشیدم، من هم دست نمی کشیدم فوتبال از من دست می کشید!

موجودی: 280 دلار، بلیت 320 دلار

پژمان با اشاره به تماس پدرش نوشته: حالا این یک سال اندونزی هم نباشد اما شاید آن تماس پدرم نبود، مانده بودم. انگار منتظر یک تلنگر بودم. عین وقت هایی که می خواهی بروی تئاتر و حوصله نداری. ترجیح می دهی نروی اما انگار در رودبایستی خودت مانده ای. منتظری وقتی زنگ می زنی به رفیقت، بگوید نرویم و تو هم بگویی ایول نرویم. بابا همین تلنگر بود، انگار پس ذهنم منتظر بودم بگوید بس است و من بایستم، گفتم اوکی. یواشکی بار و بندیلم را برداشتم و رفتم، به جان هم هیچ خبری ندادم. به دروغ به لابی هتل گفتم می روم بیرون و برمی گردم، یک تاکسی گرفتم برای فرودگاه. پول زیادی با خودم نداشتم، گمانم 280-300 دلاری همراه داشتم، رفتم دم گیت ایر اشیا که معمولا بلیت ارزان دارد و یک بلیت برای مالزی خواستم. اما چون شب هالووین بود، گفتند 320 دلار. پاهایم سست شد.

مطمئن بودم باقی پروازها گران تر از این است، گفتم خدایا چه کنم، نشستم روی زمین. گفتم باید یعنی برگردم هتل؟ یکی قیافه ام را دید و دلش برایم سوخت و گفت برو هواپیمایی مالزی، آنجا نرخش ثابت است. یک خانمی پشت گیت بود، گفت برای یک ساعت بعد پرواز داریم و 260 دلار گفتم نوکرتم! همین الان برایم رزرو کن. وقتی از گیت رد شدم با همان زبان دست و پا شکسته ام یک اس ام اس طولانی به جان دادم تو خیلی زحمت کشیدی ولی من واقعا دلم نبود اینجا بمانم، ببخشید.

آخرین شانس برگشت به لیگ اندونزی

مدافع راست اسبق تیم ملی همچنین نوشته: نشستم در سالن منتظر پرواز. خیلی نگذشته بود که شنیدم با یک لهجه عجیبی پیجم می کنند. جان آمده بود دنبالم. خودم را زدم به آن راه که پژمان جمشیدی نمی شناسم و سوار هواپیما شدم. آخرین شانس برگشتنم را هم از دست دادم تا در فرودگاه بمانم و صدایش در همهمه سالن بپیچد که با لهجه غلیظ تکرار می کرد پژمان جمشیدی، پژمان جمشیدی.

ده و نیم شب پشت در خانه ای بودم که هفت صبح از آنجا زده بودم بیرون! زنگ زدم و دستم را گذاشتم روی چشمی در، هی می پرسیدند کیه و نمی دیدند. در را که باز کردند طوری داد زدند که خودم هم ترسیدم، باورشان نمی شد. صبح آن روز با غم و اندوه از هم جدا شده بودیم، این وسط فقط انگار یک سفر یک روزه رفتم بودم اندونزی...

دو سه ماه قبل از سریال پژمان...

او داستان را به این طور تمام کرده: وقتی برگشتم تهران دیگر هیچ وقت به طور جدی و رسمی فوتبال بازی نکردم و رفتم سر کلاس های مربیگری. تا دو سال بدنم را حرفه ای و آماده نگه داشتم و منتظر بودم بلکه پیشنهادی بیاید اما تا دو سه ماه قبل از سریال پژمان نمی توانستم قبول کنم که تمام شده، تمام شده ام. همین حالا به زمان پیری و مرگ فکر می کنم، آن زمان هم اینطور نبود که از قبلش پایان را ندیده باشم، معلوم بود در زندگی حرفه ای بالاخره یک روز همه چیز تمام می شود.

منبع: ورزش سه